En wat heb jij geleerd van #durftevragen ?

De afgelopen weken heb ik een aantal interessante e-books en posts gelezen:

• The Proven Path van Richard Millington
• Durftevragen – het boek van Nils Roemen en Fanny Koerts
• Why So Many Blogs Fail (And What to Do About It)
• Een discussie op Twitter met @NabilFeki over framing

Durftevragen is een superinspirerend boek en grotendeels waar. Alleen, als je niet zoveel volgers of andere connecties hebt zul je waarschijnlijk teleurgesteld worden. De kans is erg groot dat je geen antwoord of hulp krijgt. Je moet behoorlijk stug vol houden om je antwoorden te krijgen. Zelfs als je op heel veel plekken je vraag plaatst is het onzeker of je geholpen wordt. Zo blijven, vermoed ik, de meest vragen met hashtag #durftevragen onbeantwoord. Wel geven de auteurs allerlei goede tips hoe je je vragen het beste kunt stellen.

Maar het meest aansprekende vond ik wel de volgende zin:

“Het doet er niet meer toe hoe je anderen kunt inzetten voor je eigen doeleinden, maar hoe je anderen kunt helpen met het bereiken van hun doelen door hen te koppelen aan die van jezelf.”

Mensen krijgen een goed gevoel als ze andere mensen kunnen helpen, zeggen Roemen en Koerts. Dat geloof ik ook, maar waarom krijgen ze dat goede gevoel? Heel simpel, omdat ze weliswaar iets weggeven door een ander te helpen, maar er ook veel voor terug krijgen: aandacht, waardering, status. Door te helpen krijgen mensen de kans te laten zien dat ze iets heel goed kunnen. Daarom helpen mensen het liefst met dingen die ze goed kunnen en waar ze trots op zijn.

Mensen zijn je dus vooral bereid te helpen met “hun ding”. Het is dan ook slim om daarop in te spelen. Voorbeeld: jij hebt een website en je bent niet tevreden over het design. Je vraagt hoe je dat kunt verbeteren. Wie zullen er dan antwoord geven op je vraag? Uiteraard mensen die zich erop willen voorstaan dat ze veel van webdesign afweten. Jij biedt ze de gelegenheid om trots op zichzelf te kunnen zijn.

OK, dan kom ik bij The Proven Path, een boek over hoe je een community bouwt. “Begin klein”, zegt Richard Millington. “Als je al het andere uit dit boek vergeet, onthoud dan in ieder geval dit: begin klein”. Een community bouw je NIET door een concept helemaal uit te werken en vervolgens een grote opening te houden. Nee, je bouwt hem op door honderden, wellicht duizenden, kleine contactmomentjes. Het gaat niet om hoeveel leden je community heeft, maar hoe actief de leden zijn: “Interaction is the lifeblood of a community”.

Hoewel een community iets anders is als het beantwoord krijgen van een vraag is het mechanisme van helpen wel hetzelfde: mensen zijn uiteindelijk bereid om actief te worden in jouw community omdat je hen daarmee helpt hun doelen te realiseren. Neem als voorbeeld een Golf GTI forum. Een actief lid mengt zich in alle discussies en beantwoordt bijna alle vragen van nieuwkomers. Dat is fantastisch. Daarmee helpt hij (of zij) nieuwkomers en de community als geheel. Maar waarom doet hij dat? Heel simpel, de community helpt hem namelijk met het realiseren van zijn doel: bekend staan als dé Golf GTI kenner. Elke interactie bevestigt zijn sociale status als GTI guru (hetgeen hem op lange termijn zelfs meer dan status alleen kan opleveren; denk aan werk, geld etcetera).

Dan het artikel over waarom zoveel blogs niet uit de verf komen. “Er zijn gewoon teveel goed geschreven blogs”, zegt Byrne Hobart, schrijver van het artikel. Bloggen is dus zeker niet dood. Integendeel, juist omdat bloggen springlevend is en het zoveel gebeurt is het bijna onmogelijk om op te vallen. Zeker als bloggen steeds professioneler wordt. Hoe krijg je dan jouw blog, met die paar uur per week die je eraan besteedt, nog onder de aandacht van mensen?
Dat is inderdaad heel moeilijk. Hobart komt met een alternatief, de nieuwsbrief. Een oud concept inmiddels, maar ik ben het wel met hem eens. Een nieuwsbrief kan sterker werken dan een blog. Je stuurt hem immers naar mensen die aangegeven hebben geïnteresseerd te zijn. Zij krijgen hem ook echt in hun mailbox. En de nieuwsbrief kun je alsnog als soort “blog” online zetten. Een nieuwsbrief is minder mooi dan een blog maar kan wel effectiever zijn.

Ik denk nog aan een ander alternatief, wat weer richting het concept van communities gaat, en dat is het online aanhaken bij mensen die je graag wilt betrekken. Weer onder het motto: “Het doet er niet meer toe hoe je anderen kunt inzetten voor je eigen doeleinden, maar hoe je anderen kunt helpen met het bereiken van hun doelen door hen te koppelen aan die van jezelf.”.
En dat dan wel op een kleinschalige, persoonlijke manier. Iedereen bij wie je online “aanhaakt” moet je beschouwen als een “precious flower” (om met Richard Millington te spreken), dus als een persoon en niet als nummer 152 op je excel-sheet. Ik ben op dit moment bezig met een hobbyproject wat wellicht ooit een community wordt, en ik merk het enorme verschil bij mezelf als ik meer tijd besteed aan personen die ik benader. Je beschouwt ze dan minder als hulpstuk voor je eigen doel. Je krijgt echte interesse in hun motivaties, waardoor je ze juist beter kunt helpen. En zijn zij meer geneigd zijn om jouw te helpen.

En hoe past het laatste (een discussie over framing) in deze post?

 

NabilFeki De journalistiek die met woordkeuze framed. Nu is het een “Junta” in #Egypte goo.gl/OsjnF Maar in #Syrie is het nog een “President”.

Even los van dit voorbeeld, hoe beter je framet, des te herkenbaarder het is wat je wilt. Een goed frame biedt duidelijkheid en houvast. Mensen zijn dan meer geneigd om mee te doen. Ze helpen nu eenmaal liever mee met iets dat helder en concreet is. En dat komt weer omdat je ze daarmee de mogelijkheid biedt hun eigen rol te herkennen binnen de vraag. De vraag “Zal ik mijn website een nieuw design geven?” zal veel minder hulpvaardigen opleveren dan “Mijn website ziet er niet uit. Heb jij één tip om hem te verbeteren?”.